Φάνης Ξουργιάς ~ “Ταξίδι”

~ Φάνης Ξουργιάς

ΤΑΞΙΔΙ

Συναισθηματικά δεμένος πάνω στο άλογο
που ταξιδεύει στην ουράνια σφαίρα·
το άλογο που φαίνεται πως τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει,
το άλογο που ξεκίνησε απ’ το εδώ για να φτάσει στο εκεί,
αναζητώ την Νεφέλη -βλέπεις, μέχρι και εδώ μας ακολουθεί
η γυναικεία Θεότητα της Αρχής· Ήρα θαρρώ την έλεγαν
-αυτή που έκανε τον Ιωάννη να τραγουδήσει ή να γράψει ότι
“καὶ εἴ τις οὐχ εὑρέθη ἐν τῇ βίβλῳ τῆς ζωῆς γεγραμμένος ἐβλήθη
εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός”- δεν έχει σημασία.
Όλοι είμαστε ηθοποιοί ή κλόουν. Ακόμα και πλανόδιους τροβαδούρους
ή και γελωτοποιούς του Μεσαίωνα μπορείς να μας πεις.

Δεν πέφτω στις μαύρες τρύπες του χρόνου και του διαστήματος,
μήτε ξεφεύγω απ’ το πλαίσιο, μέσα σ’ αυτό που μ’ έταξαν να ζω.
Γυρεύω σαν καινούργιος Αρχιμήδης έναν τόπο για να σταθώ.
Όχι βέβαια για να κινήσω την γη.
Δεν έχω την δύναμη και τον μοχλό.
Να κάτσω στην πέτρα και να βλέπω το όραμά μου
πάνω στο πρωτόγνωρο άλογο.

Μην θελήσεις να μ’ ακολουθήσεις, κάτι μου ψιθυρίζει,
νομίζοντας πως οι δρόμοι μας κάπου στο μέλλον διασταυρώνονται.
Δεν είμαστε μόνο χρόνος ή τόπος.
Είμαστε απ’ όλα όσα μπορείς να σκεφτείς.
Μια φιγούρα δεμένη με χίλιες τόσες κλωστές πεταμένη στο γύρω.
Τραβάς μια κλωστή κι αμέσως διαπιστώνεις ότι όλες κινούνται,
όλες σαλεύουν, μετακινούνται μέσα στο χρόνο.
Να τι είμαι. Να τι κουβαλάει στην ράχη του το άλογο.
Φανερώνομαι μια φορά στα τόσα χρόνια
ίσα-ίσα για να δω που βρίσκεσαι και συ.
Αν κοντινά μου -γιατί τάχα αυτή η λέξη να μου προκαλεί ευθυμία-
βρίσκεσαι, αν πλησιάζεις ή απομακρύνεσαι.

Κάθε τόσο συναντάω μερικά πουλιά που κράζουν αλλοπρόσαλλα
– γιατί άραγε; – και άνεμο και ανθρώπινες τύψεις
σαν αραχνιασμένες γωνιές.
Μια ρουθουνιά του άλογου και σβήνουν από εμπρός.
Απαντιέμαι με φαντάσματα απ’ το παρελθόν.
Όλο και όλο ξετυλίγω τον μίτο της Αριάδνης,
αυτόν που μου ’δωσε σαν πέταξα πάνω απ’ την Νάξο.
Σαν σύμβολο ότι ξεψυχάει ακόμα ξεχασμένη και προδομένη
απ’ τον Θησέα της και όχι πνιγμένη όπως ένας δεύτερος μύθος λέγει.

Μήπως ζητάω να μοιάσω του Οντίν;
Η Άσκαρντ δεν είναι όμως τόπος για μένα.
Η θλίψη και ο πόνος δεν έχουν τόπο στην καρδιά των ανθρώπων.
Η κουκούλα -γαλάζια σαν ουρανός- του Οντίν μου μοιάζει αρκετά·
το πανωφόρι του -ο πελώριος γκρι χιτώνας- όμως;
Αυτός μπορεί να ήταν ένας αληθινός ευεργέτης της ανθρωπότητας.
Εγώ όμως τι είμαι;
Μήπως ένας περιπλανώμενος ταξιδιώτης του χρόνου;
Μήπως κατασκεύασμα σαν κι αυτά που βλέπουμε να γεννιούνται
απ’ το τίποτα στα εργαστήρια επιστημονικής φαντασίας;
Πατέρας ένας υπολογιστής και μάνα μου λες να είναι η εικόνα;
Ή μήπως μια φιγούρα που δεν ταράζει ο άνεμος,
ούτε υγραίνει η βροχή;

 FanisXouryas

– Σημείωση/Στοιχεία για την φωτό που κοσμεί την παρούσα ανάρτηση –
Πηγή φωτό: The Horsehead Nebula in Orion (credit: Adam Block, Mt. Lemmon SkyCenter Observatory, Arizona, USA), https://apod.nasa.gov/apod/ap081126.html